Miesiąc: lipiec 2024

Logistyka – tematy prac licencjackich

5/5 - (1 vote)

Logistyka to dynamiczna i złożona dziedzina, która odgrywa kluczową rolę w zarządzaniu przepływem dóbr i usług w globalnej gospodarce. Tematy prac licencjackich w logistyce są niezwykle zróżnicowane, obejmując szeroki zakres zagadnień, od technologii i innowacji po zarządzanie łańcuchem dostaw i ekologistykę. Studenci wybierający tematy prac licencjackich w tej dziedzinie mają możliwość zgłębiania zarówno teoretycznych, jak i praktycznych aspektów logistyki, co pozwala na rozwijanie umiejętności analitycznych, badawczych i zarządczych.

Optymalizacja procesów magazynowych stanowi jedno z podstawowych zagadnień w logistyce. Praca licencjacka może skupić się na badaniu różnych metod i technologii, które pozwalają na usprawnienie zarządzania magazynem, takich jak systemy zarządzania magazynem (WMS) oraz technologie identyfikacji radiowej (RFID). Przeprowadzenie analizy efektywności tych narzędzi może pomóc w identyfikacji najlepszych praktyk i strategii, które zwiększają wydajność i redukują koszty operacyjne.

Technologia RFID jest również kluczowym elementem w zarządzaniu łańcuchem dostaw. Prace licencjackie mogą badać wpływ tej technologii na poprawę przejrzystości i śledzenia towarów w całym łańcuchu dostaw. Studenci mogą analizować, jak RFID wpływa na redukcję błędów, zwiększenie efektywności operacyjnej oraz poprawę zarządzania zapasami. Badania mogą również obejmować studia przypadków firm, które z powodzeniem wdrożyły tę technologię, co dostarcza cennych wniosków i rekomendacji.

Efektywność systemów zarządzania zapasami jest kolejnym istotnym tematem. Prace mogą skupić się na analizie różnych modeli zarządzania zapasami, takich jak systemy Just-in-Time (JIT) czy Economic Order Quantity (EOQ). Studenci mogą oceniać, jak te modele wpływają na minimalizację kosztów magazynowania, optymalizację poziomu zapasów oraz poprawę elastyczności operacyjnej przedsiębiorstw. Dodatkowo, prace mogą badać wpływ zmienności popytu i podaży na zarządzanie zapasami w różnych branżach.

Transport drogowy odgrywa kluczową rolę w logistyce międzynarodowej. Tematy prac licencjackich mogą obejmować analizę zarządzania transportem drogowym, w tym planowanie tras, zarządzanie flotą oraz strategie minimalizacji kosztów transportu. Studenci mogą badać wpływ różnych czynników, takich jak ceny paliw, regulacje prawne czy innowacje technologiczne na efektywność transportu drogowego. Prace mogą również analizować wyzwania związane z zarządzaniem transportem w kontekście międzynarodowym, takie jak różnice kulturowe, bariery językowe i regulacyjne.

Automatyzacja procesów logistycznych jest kolejnym ważnym obszarem badawczym. Prace mogą badać wpływ automatyzacji na efektywność operacyjną, redukcję kosztów oraz poprawę jakości usług logistycznych. Studenci mogą analizować różne technologie automatyzacyjne, takie jak robotyka, sztuczna inteligencja i Internet Rzeczy (IoT), oraz ich zastosowanie w logistyce magazynowej, transportowej i dystrybucyjnej. Badania mogą również obejmować ocenę wpływu automatyzacji na zatrudnienie i kwalifikacje pracowników w sektorze logistycznym.

Logistyka zwrotów, zwana również odwrotną logistyką, to kolejny istotny temat. Prace licencjackie mogą badać strategie zarządzania zwrotami towarów w handlu internetowym, analizując metody minimalizacji kosztów zwrotów, optymalizacji procesów logistycznych oraz poprawy satysfakcji klientów. Studenci mogą również badać wpływ logistyki zwrotów na środowisko oraz strategie zrównoważonego rozwoju w zarządzaniu zwrotami.

Strategie dystrybucji w sektorze FMCG (Fast Moving Consumer Goods) stanowią kolejne ważne zagadnienie. Prace mogą analizować różne modele dystrybucji, takie jak dystrybucja bezpośrednia, pośrednia i hybrydowa, oraz ich wpływ na efektywność logistyczną i satysfakcję klientów. Studenci mogą badać wyzwania związane z zarządzaniem dystrybucją w sektorze FMCG, takie jak zmienność popytu, sezonowość oraz zarządzanie relacjami z partnerami logistycznymi.

Zarządzanie logistyką miejską jest również istotnym tematem badawczym. Prace mogą badać strategie zarządzania logistyką w kontekście miejskim, analizując wyzwania związane z zanieczyszczeniem powietrza, zatłoczeniem dróg oraz ograniczeniami przestrzennymi. Studenci mogą badać wpływ różnych polityk miejskich, takich jak strefy niskiej emisji, ograniczenia wjazdu dla pojazdów dostawczych oraz rozwój infrastruktury rowerowej i pieszej na efektywność logistyczną w miastach. Prace mogą również analizować zastosowanie nowoczesnych technologii, takich jak inteligentne systemy transportowe (ITS), w zarządzaniu logistyką miejską.

Ekologistyka, czyli logistyka zrównoważonego rozwoju, jest coraz bardziej popularnym tematem badawczym. Prace mogą badać strategie zrównoważonego rozwoju w logistyce, analizując metody redukcji emisji CO2, minimalizacji odpadów oraz optymalizacji zużycia energii w procesach logistycznych. Studenci mogą badać wpływ regulacji prawnych, takich jak dyrektywy UE w zakresie zrównoważonego rozwoju, na praktyki logistyczne przedsiębiorstw. Prace mogą również analizować strategie wdrażania zielonej logistyki w różnych branżach oraz ocenę ich efektywności.

Zarządzanie ryzykiem w międzynarodowych łańcuchach dostaw to temat o dużym znaczeniu praktycznym. Prace licencjackie mogą badać strategie identyfikacji i zarządzania ryzykiem w globalnych łańcuchach dostaw, analizując różne metody zarządzania ryzykiem, takie jak dywersyfikacja dostawców, ubezpieczenia, oraz strategie awaryjne. Studenci mogą również badać wpływ globalnych kryzysów, takich jak pandemie, klęski żywiołowe czy konflikty zbrojne, na zarządzanie ryzykiem w międzynarodowych łańcuchach dostaw.

Tematy związane z optymalizacją tras transportowych w logistyce miejskiej są również istotne. Prace mogą badać metody optymalizacji tras, takie jak algorytmy optymalizacji tras, zastosowanie systemów GPS oraz inteligentne systemy zarządzania flotą. Studenci mogą analizować wpływ optymalizacji tras na redukcję kosztów transportu, skrócenie czasu dostaw oraz poprawę efektywności operacyjnej. Prace mogą również badać wpływ optymalizacji tras na środowisko, analizując metody redukcji emisji spalin oraz zużycia paliwa.

Systemy zarządzania jakością w logistyce to kolejny ważny temat. Prace mogą badać różne systemy zarządzania jakością, takie jak ISO 9001, oraz ich zastosowanie w logistyce. Studenci mogą analizować wpływ systemów zarządzania jakością na poprawę efektywności operacyjnej, redukcję błędów oraz zwiększenie satysfakcji klientów. Prace mogą również badać wyzwania związane z wdrażaniem systemów zarządzania jakością w różnych sektorach logistycznych.

Wpływ globalizacji na zarządzanie łańcuchem dostaw to temat o dużym znaczeniu strategicznym. Prace mogą badać, jak globalizacja wpływa na zarządzanie łańcuchem dostaw, analizując korzyści i wyzwania związane z globalizacją, takie jak redukcja kosztów, zwiększenie efektywności oraz zarządzanie ryzykiem. Studenci mogą badać strategie zarządzania globalnymi łańcuchami dostaw, takie jak outsourcing, offshoring oraz zarządzanie relacjami z dostawcami. Prace mogą również analizować wpływ globalnych trendów, takich jak digitalizacja i automatyzacja, na zarządzanie łańcuchem dostaw.

Koszty logistyczne są istotnym elementem zarządzania logistyką. Prace mogą badać metody analizy kosztów logistycznych, takie jak analiza kosztów całkowitych, analiza kosztów jednostkowych oraz analiza kosztów działalności logistycznej. Studenci mogą analizować wpływ różnych czynników, takich jak technologie informacyjne, automatyzacja oraz zarządzanie łańcuchem dostaw, na koszty logistyczne. Prace mogą również badać metody redukcji kosztów logistycznych, takie jak optymalizacja procesów, zarządzanie zapasami oraz zarządzanie transportem.

Wpływ pandemii COVID-19 na globalne łańcuchy dostaw to temat o aktualnym znaczeniu. Prace mogą badać wpływ pandemii na zarządzanie łańcuchem dostaw, analizując wyzwania i możliwości związane z pandemią, takie jak zakłócenia w dostawach, zmiany popytu oraz strategie zarządzania ryzykiem. Studenci mogą badać strategie adaptacji przedsiębiorstw do nowych warunków, takie jak dywersyfikacja dostawców, wdrażanie technologii informacyjnych oraz zmiany w modelach biznesowych. Prace mogą również analizować długoterminowe skutki pandemii na zarządzanie łańcuchem dostaw oraz możliwości przyszłych badań i innowacji w tym obszarze.

Zarządzanie logistyką w branży automotive to temat o dużym znaczeniu dla przemysłu motoryzacyjnego. Prace mogą badać strategie zarządzania logistyką w branży automotive, analizując wyzwania związane z produkcją, dystrybucją oraz zarządzaniem zapasami. Studenci mogą badać wpływ technologii, takich jak automatyzacja, sztuczna inteligencja oraz Internet Rzeczy (IoT), na zarządzanie logistyką w branży automotive. Prace mogą również analizować strategie zarządzania łańcuchem dostaw, takie jak zarządzanie relacjami z dostawcami, optymalizacja procesów produkcyjnych oraz zarządzanie ryzykiem.

Zarządzanie zapasami w sektorze spożywczym to temat o dużym znaczeniu dla logistyki żywności. Prace mogą badać strategie zarządzania zapasami w sektorze spożywczym, analizując metody optymalizacji zapasów, takie jak Just-in-Time (JIT), analiza popytu oraz zarządzanie łańcuchem dostaw. Studenci mogą badać wpływ zmienności popytu, sezonowości oraz regulacji prawnych na zarządzanie zapasami w sektorze spożywczym. Prace mogą również analizować strategie zarządzania jakością i bezpieczeństwem żywności oraz wpływ technologii, takich jak RFID, na zarządzanie zapasami.

Efektywność systemów TMS (Transportation Management System) to temat o dużym znaczeniu dla zarządzania transportem. Prace mogą badać różne systemy TMS, analizując ich wpływ na efektywność operacyjną, redukcję kosztów oraz poprawę jakości usług transportowych. Studenci mogą badać wpływ technologii informacyjnych, takich jak GPS, na zarządzanie transportem oraz optymalizację tras. Prace mogą również analizować wyzwania związane z wdrażaniem systemów TMS, takie jak integracja z innymi systemami logistycznymi oraz zarządzanie danymi.

Zastosowanie dronów w logistyce dystrybucji to nowoczesny temat badawczy. Prace mogą badać możliwości i wyzwania związane z zastosowaniem dronów w logistyce, analizując metody optymalizacji procesów dystrybucyjnych, redukcji kosztów oraz poprawy efektywności operacyjnej. Studenci mogą badać wpływ regulacji prawnych na zastosowanie dronów w logistyce oraz analizować studia przypadków firm, które z powodzeniem wdrożyły drony w swoich operacjach logistycznych. Prace mogą również badać przyszłe możliwości rozwoju i innowacji w zakresie zastosowania dronów w logistyce.

Logistyka w strategii omnichannel to temat o rosnącym znaczeniu w handlu detalicznym. Prace mogą badać strategie zarządzania logistyką w kontekście omnichannel, analizując wyzwania związane z integracją kanałów sprzedaży, zarządzaniem zapasami oraz optymalizacją procesów dystrybucyjnych. Studenci mogą badać wpływ technologii informacyjnych, takich jak systemy zarządzania zamówieniami (OMS), na zarządzanie logistyką w strategii omnichannel. Prace mogą również analizować strategie zarządzania relacjami z klientami oraz wpływ omnichannel na satysfakcję klientów i lojalność.

Poniżej podajemy przykładowe tematy na prace licencjackie z logistyki:

  1. Optymalizacja procesów magazynowych w przedsiębiorstwach handlowych
  2. Wpływ technologii RFID na zarządzanie łańcuchem dostaw
  3. Analiza efektywności systemów zarządzania zapasami w firmach produkcyjnych
  4. Zarządzanie transportem drogowym w międzynarodowej logistyce
  5. Wpływ automatyzacji na procesy logistyczne w branży e-commerce
  6. Rola logistyki zwrotów w handlu internetowym
  7. Analiza strategii dystrybucji w sektorze FMCG
  8. Wykorzystanie narzędzi IT w zarządzaniu logistyką miejską
  9. Ekologistyka: strategie zrównoważonego rozwoju w logistyce
  10. Zarządzanie ryzykiem w międzynarodowych łańcuchach dostaw
  11. Optymalizacja tras transportowych w logistyce miejskiej
  12. Skuteczność systemów zarządzania jakością w logistyce
  13. Wpływ globalizacji na zarządzanie łańcuchem dostaw
  14. Analiza kosztów logistycznych w przedsiębiorstwach produkcyjnych
  15. Wpływ pandemii COVID-19 na globalne łańcuchy dostaw
  16. Strategiczne znaczenie logistyki w branży automotive
  17. Zarządzanie zapasami w sektorze spożywczym
  18. Analiza efektywności systemów TMS (Transportation Management System)
  19. Wykorzystanie dronów w logistyce dystrybucji
  20. Rola logistyki w strategii omnichannel

Te tematy odzwierciedlają różnorodność zagadnień związanych z logistyką i mogą stanowić podstawę do głębszych badań akademickich i praktycznych analiz.

Ujęcie feminizmu w ramy

5/5 - (1 vote)

Narracja z tego okresu przedstawiona przez Rosemary Salomone ukazuje ruch feministyczny głęboko podzielony przeciwko sobie. Według niej, zatwardziałe działaczki feministyczne sprzeciwiały się segregacji jakiegokolwiek rodzaju, zrażając do siebie tych, którzy uznawali, że edukacja niekoedukacyjna może nadal odgrywać rolę we wspieraniu rozwoju ­dziewcząt i kobiet. W artykule analizującym rozbieżne feministyczne spojrzenia na edukację niekoedukacyjną w tym okresie, Salomone zauważa, że „niewiele kwestii spowodowało tak ostre podziały w kurczących się szeregach naukowców, adwokatów i publicznych intelektualistów, którzy wciąż dumnie noszą sztandar „feministyczny” lub którzy przynajmniej wierzą, że kobiety muszą jeszcze wygrać ­bitwę o równe obywatelstwo”.­ Salomone ­sugeruje, że spokojne rozważania na temat ­edukacji niekoedukacyjnej zostały uniemożliwione ­przez bezkompromisowych działaczy prawnych, którzy wykorzystali  kwestii, by prowadzić wewnątrzszkolną wojnę o przyszłość ­samego feminizmu. „W szeregach feministek ideologiczne spory na temat identyczności i różnicy oraz tego, co oznacza dla kobiet osiągnięcie politycznej i społecznej równości, nieuchronnie pojawiają się, bezpośrednio lub pośrednio, w dyskusji o edukacji niekoedukacyjnej”.

Według Salomone’a skutkiem tego jest zrażenie do siebie potencjalnych sojuszników, którzy mogą być mniej sztywni ideologicznie, ale z ­pewnością są nie mniej intensywnie zaangażowani w promowanie równości płci. „Podczas gdy zorganizowane grupy kobiet, które w najbardziej widoczny sposób przemawiają w imieniu kobiet, wyraziły zdecydowany prawny i polityczny sprzeciw wobec tej koncepcji, wiele osób – w tym także dysydentów w tych samych organizacjach – poparło ją, w większości poza zasięgiem opinii publicznej”. Antagonistyczna retoryka Salomona o „opozycji” i uciszonych „dysydentach” sprawia wrażenie, że ruch feministyczny jest opanowany przez doktrynerskich tyranów­. ­Wzywając do wyjścia poza spór i znalezienia „wspólnej płaszczyzny”, Salomone żąda, by pierwszym krokiem było ­wykazanie przez ­krytyków ­edukacji ­jednopłciowej ­gotowości do „wyjścia poza ideologię”.

Czy gorzki spór, który wybuchł wśród obrońców dziewcząt i kobiet w tym okresie, można sprawiedliwie scharakteryzować jako starcie ideologicznych ekstremistów z ich bardziej wyważonymi odpowiednikami? Czy opozycja wobec inicjatyw dotyczących niekoedukacyjnych szkół publicznych ­ograniczała się, ­jak sugeruje Salomone, do tych feministek, które z zasady sprzeciwiały się idei odmiennego traktowania chłopców i dziewcząt? W odniesieniu do obu tych twierdzeń istnieją podstawy do sceptycyzmu. Jak już opisałam wcześniej, podczas gdy niektóre ­feministki w tamtym ­czasie otwarcie kwestionowały, czy oddzielne dzieci mogą być kiedykolwiek naprawdę równe, wiele innych podchodziło do debaty nie z perspektywy ideologicznej, ale raczej z perspektywy opartej na przemyślanej ­analizie rzeczywistych programów. Zbyt często jednak głosy te są marginalizowane w narracji Salomona, pomijane w analizie.

Relacja, która wybiórczo podkreśla najbardziej sporne momenty w długiej i bogatej w niuanse debacie. Ten szerszy ­kontekst debaty zostaje pominięty, kiedy Salomone zauważa z wyraźną irytacją, że „przez ponad dekadę ­Narodowa Organizacja Kobiet i Amerykańska Unia Wolności Obywatelskich (American Civil Liberties Union) szybko podejmowały działania mające na celu zatrzymanie okręgów szkolnych w miejscu na samą sugestię rozdzielenia kobiet i mężczyzn”. Jak jednak wykazałem w tym rozdziale i w poprzednim, takie przedstawienie działań NOW i ACLU jest wysoce mylące. Uczciwość z pewnością wymaga uznania, że organizacje te zostały zmobilizowane nie przez „zwykłą ­sugestię” rozdzielenia chłopców i dziewcząt w szkole, ale raczej przez zaangażowanie znacznych środków, zarówno prywatnych, jak i publicznych, w inicjatywy dotyczące jednej płci, które zostały uznane za problematyczne na podstawie dokładnego przeglądu dowodów w każdym z tych przypadków. Warto też zauważyć, że celem wnoszenia skarg prawnych nie było „zatrzymanie okręgów szkolnych w miejscu”, jak ­sugeruje­ Salomone, ­ale raczej zachęcenie lokalnych władz do wprowadzania obiecujących alternatyw edukacyjnych, ale w sposób bardziej integracyjny.

W szerszym ujęciu relacja Salomone’a tworzy zniekształcony ­obraz kwestii będących przedmiotem debat na temat edukacji niekoedukacyjnej w tym okresie, ponieważ nie uwzględnia perspektywy wielu rozważnych komentatorów, którzy niechętnie gromadzili się wokół edukacji niekoedukacyjnej jako antidotum na problemy takie jak ­uprzedzenia płciowe w ­klasie. Na przykład w wywiadzie z 1996 roku David Sad- ker uznał dowody potwierdzające korzyści płynące z edukacji niekoedukacyjnej dla dziewcząt. Ale mimo to ostrzegł: „To niebezpieczna ścieżka, po której można zacząć kroczyć. Historia uczy nas, że mniej ceniona grupa, w tym przypadku dziewczęta, będzie miała w końcu mniej środków w swojej szkole. Biorąc pod uwagę nastroje panujące w dzisiejszych czasach,

Myślę, że jest to szczególny problem”. W 1997 roku AAUW ­zwołało okrągły stół z udziałem czołowych ekspertów w dziedzinie edukacji niekoedukacyjnej, by zbadać tę kwestię; referaty zostały później opublikowane w specjalnym raporcie Separated by Sex: A Critical Look at Single-Sex Education for Girls W niewytłumaczalny sposób Salomone nie wspomina nawet o tym ważnym raporcie w swoim przeglądzie sprzecznych feministycznych perspektyw w tej kwestii, które były wówczas artykułowane. Salomone przygotowała nas na to, że możemy się spodziewać ostrych i konfliktowych wypowiedzi feministek, ale to, co znajdziemy w raporcie okrągłego stołu AAUW, z pewnością nas zaskoczy. W eseju otwierającym raport Pamela Haag, pracownica naukowa AAUW, zauważa, że jednym z ­powodów, dla których ­tak trudno jest osiągnąć konsensus w kwestii edukacji niekoedukacyjnej, jest fakt, że motywacje stojące za poparciem dla dziewczęcych ­środowisk edukacyjnych są bardzo zróżnicowane. Jak zauważa Haag, niektórzy rodzice popierają edukację niekoedukacyjną, ponieważ widzą w niej sposób na wzmocnienie pozycji swoich córek i umożliwienie im walki z nierównością płci przez całe życie. Z kolei ­inni rodzice wybierają dla swoich córek szkoły niekoedukacyjne „właśnie ze względu na ich 'tradycyjną’ misję”.

Dla Haag ­ważne jest to, że „struktura edukacji niekoedukacyjnej (…) sama w sobie nie zapewnia żadnych konkretnych rezultatów, pozytywnych czy negatywnych, ponieważ ma wiele inspiracji i form”. Biorąc pod uwagę ten fakt, Haag wzywa badaczy do skoncentrowania dalszych badań na ­zidentyfikowaniu „specyficznych praktyk i cech środowisk niekoedukacyjnych”, które przyczynią się do sukcesu uczniów, uznając jednocześnie, że nie wszystkie środowiska niekoedukacyjne są jednakowe. Konsultanci edukacyjni Patricia B. Campbell i Ellen Wahl w podobnym tonie apelują o wyjście poza powszechne, ale redukcyjne ujęcie problemu w kategoriach „za lub przeciw”­: ­Pytanie „Czy klasy niekoedukacyjne są lepsze od koedukacyjnych?” brzmi logicznie, ale nie ma sensu, jeśli nie uwzględnia tego, co dzieje się w klasach, pedagogiki i praktyk nauczycieli ani niczego o uczniach poza ich płcią.

Przedstawianie krytyczek feministycznych jako upartych ideologów sprawiło, że ich cele stały się jeszcze łatwiejsze do odrzucenia – nawet przez komentatorów, którzy sami mogliby być narażeni na zarzut wąskich horyzontów myślowych. Weźmy pod uwagę, że założyciele TYWLS współpracowali przy tej ­inicjatywie z konserwatywnym Manhattan Institute­, organizacją powszechnie znaną z promowania agresywnie prawicowego programu. A jednak, kiedy ówczesne feministki kwestionowały, czy edukacja niekoedukacyjna jest najlepszym podejściem do problemu poważnego niedoboru ­możliwości edukacyjnych w miastach takich jak Harlem, zwolennicy inicjatywy TYWLS szybko delegitymizowali opozycję, przywłaszczając sobie postępową krytykę liberalnych białych feministek jako niewystarczająco uważnych na problemy nierówności rasowych i ekonomicznych. Wykorzystując tę słabość, założycielka TYWLS Ann Tisch powiedziała: „Ci, którzy próbują nas powstrzymać, patrzą na teorie, a my patrzymy na twarze dziesiątek dzieci w wieku szkolnym, które bardzo pragną tej możliwości”.

Abstrahując od takich manewrów retorycznych, prominentne feministyczne krytyki inicjatyw niekoedukacyjnych same przyczyniły się do utraty wiarygodności, koncentrując się na kwestiach płci, nie dostrzegając przy tym powiązań z niesprawiedliwością rasową i innymi formami nierówności społecznej. W ocenie prawnika zajmującego się prawami obywatelskimi, Galena Sherwina: „Podejście krytyków do kwestii szkół niekoedukacyjnych, szersza historia rasizmu w ­ruchu feministycznym oraz potrzeba zwiększenia ­możliwości­ edukacyjnych ­w społecznościach o niskich dochodach w znacznym stopniu wyjaśniają niechęć zwolenników do popierania poglądów krytyków”­.  Niestety, nawet gdy niektórzy przeciwnicy edukacji niekoedukacyjnej starali się odnieść do polityki rasowej i klasowej, wysiłki te tylko wzmacniały wrażenie, że ­perspektywa feministyczna jest ­poważnie niedostateczna. W ­artykule z 1998 roku w Atlantic Monthly autorka Wendy Kaminer porównała tych zwolenników TYWLS, którzy potępili „elitarne feministki” za „wtrącanie się” do Wschodniego Harlemu, do południowych segregacjonistów, którzy sprzeciwiali się ­interwencji federalnych władz zajmujących się prawami obywatelskimi, które zagrażały ich sposobowi życia. Przejmując płaszcz obrońcy praw obywatelskich, Kaminer słusznie ogłosiła, że tak jak „ludzie z Północy walczyli o zniesienie prawa Jima Crowa na Południu”, tak samo „zaangażowanie w prawa obywatelskie [zakłada] odpowiedzialność za wtrącanie się­”. W tym kontekście gładka sugestia Kaminer, że dzisiejsi zwolennicy TWYLS są moralnie równi rasistowskim ­segregacjonistom z ­”oddzielnego, ale równego” Południa, potwierdza tylko podejrzenia, że samozwańczym feministkom brakuje podstawowego zrozumienia historii i obecnego stanu niesprawiedliwości rasowej w Stanach Zjednoczonych.

Tak jak Kaminer myliła się, porównując zwolenników szkoły dla dziewcząt w Harlemie do rasistów z południa, tak samo błędem Sadkersów było przedstawienie znaczenia ich badań nad uprzedzeniami płciowymi w klasie jako dowodu na to, że podczas gdy rasizm jest obecnie ­przedmiotem społecznego cenzurowania, seksizm jest nadal szeroko tolerowany. Na pierwszych stronach książki Failing at Fairness, Sadkersowie stwierdzają: „Podczas gdy zapis niesprawiedliwości rasowej znajduje się w centrum naszej świadomości narodowej, podręczniki historii wciąż nie opowiadają o głębokim seksizmie w szkole”. W wywiadzie udzielonym po ukazaniu się książki ­Myra Sadker rozwinęła to spostrzeżenie: „Najbardziej oburza mnie to, że w szkołach toleruje się uprzedzenia związane z płcią w taki sposób, w jaki nie toleruje się rasizmu i antysemityzmu”. ­Kontynuowała: „Nie mieści mi się w głowie, że możemy mieć dziewczynki idące ulicą, które ktoś nazywa 'dziwką’ lub 'suką’. Ty nie zrobiłby tego w przypadku kwestii rasowych czy religijnych, ale jest to ­dopuszczalne w ­przypadku płci. I wolno to kontynuować”. W czasie, gdy wygłaszała te komentarze, Myra Sadker prawdopodobnie nie myślała o podsycanym nienawiścią oporze, który wybuchł w tej białej, robotniczej dzielnicy Detroit, gdy mieszkańcy dowiedzieli się o planie przeniesienia Akademii Malcolma X na ich teren. Gdyby badacze i aktywiści feministyczni w tym okresie mieli takie powiązania, mogliby pracować w koalicji z potencjalnymi sojusznikami, zamiast pogłębiać podziały, które byłyby wykorzystywane przez tych, którzy mogliby zyskać na nastawieniu feminizmu przeciwko szerzej rozumianej sprawiedliwości społecznej.

Rewolucja w edukacji: filantropka Ann Rubenstein Tisch i Young Women’s Leadership School of East Harlem

5/5 - (1 vote)

Tekst opisujący działania Ann Rubenstein Tisch oraz jej zaangażowanie w stworzenie Young Women’s Leadership School of East Harlem w połowie lat 90. XX wieku ukazuje unikalne podejście do edukacji niekoedukacyjnej w publicznych szkołach. Tisch, dziennikarka radiowa i filantropka, postanowiła zmieniać życie młodych dziewcząt z mniej zamożnych środowisk poprzez zapewnienie im wysokiej jakości edukacji. Choć planowany projekt stanął w obliczu prawnych wyzwań, w tym kontrowersyjnej decyzji Sądu Najwyższego dotyczącej segregacji płciowej w edukacji, ostatecznie udało się uruchomić szkołę, która odniosła sukces w swojej misji wspierania edukacyjnych aspiracji dziewcząt z Harlemu.

W połowie lat 90. kampania na rzecz zapewnienia niekoedukacyjnej alternatywy ­dla uczniów szkół publicznych zyskała ważnego sojusznika w osobie ­filantropki Ann Rubenstein Tisch. Tisch, ­dziennikarka radiowa od dawna zainteresowana edukacją, była żoną spadkobiercy fortuny Loews Corporation i postanowiła poświęcić się w ­pełni zmienianiu życia osób mniej zamożnych. Profil Tisch w „New York Timesie” z ­1998 roku wyjaśnia, że znalazła ona swoją sprawę po tym, jak „poruszyły ją tęsknoty ubogich dziewcząt z mniejszości narodowych, które chciały osiągnąć coś więcej niż tylko urodzenie dziecka”.  Wyjaśniając swoją decyzję o założeniu szkoły dla dziewcząt w słynnej dzielnicy Harlemu w Nowym Jorku, Tisch zauważyła, że chciała „zapewnić dziewczętom znajdującym się w trudnej sytuacji ekonomicznej wysokiej jakości edukację przygotowującą do studiów, wzorowaną na najlepszych szkołach prywatnych”. Rozumowała w ten sposób: „Jeśli szkoły niekoedukacyjne są tak dobre dla zamożnych uczniów, to czyż nie wynika z tego, że będą dobre dla biednych dzieci?”.

Zadanie stworzenia zupełnie nowej szkoły średniej w dzielnicy o niskich dochodach i w centrum miasta z pewnością byłoby trudne w każdych ­okolicznościach. Jednak w przypadku Young Women’s Leadership School of East Harlem kwestionowana legalność rozdzielania uczniów według płci w szkołach publicznych stanowiła szczególne wyzwanie. Dla niedoszłych założycieli TYWLS groźba zaskarżenia była bardzo poważna, a niepewność co do możliwości realizacji planu zwiększyła się jeszcze bardziej ­po wydaniu przez Sąd Najwyższy ważnego orzeczenia dotyczącego ­edukacji ­jednopłciowej na ­kilka miesięcy przed otwarciem szkoły. 26 czerwca 1996 roku sąd ogłosił swoją decyzję w sprawie United States.

Virginia – sprawa, której początkiem było zakwestionowanie całkowicie męskich zasad przyjęć do państwowego instytutu wojskowego w Wirginii. ­Virginia Military Institute (VMI), otwarty w połowie XIX wieku, ­był jedyną publiczną uczelnią męską w tym stanie. Sąd niższej instancji odrzucił skargę na politykę rekrutacyjną szkoły wniesioną na podstawie ­klauzuli równej ­ochrony. W wyniku ­apelacji sąd czwartego okręgu zmienił decyzję i zasady przyjęć zostały uznane za niekonstytucyjne­. ­Jako środek zaradczy Virginia zaproponowała utworzenie osobnej, całkowicie żeńskiej instytucji, która miałaby się nazywać Virginia Women’s ­Institute for Leadership. Przyznając, że szkoła ta początkowo nie będzie miała takich zasobów i prestiżu, jak VMI, Virginia uzyskała jednak aprobatę sądu. Po serii apelacji sprawa została przyjęta do rozpatrzenia przez Sąd Najwyższy.

W swojej decyzji, podjętej stosunkiem głosów siedem do jednego, sędziowie orzekli, że polityka przyjęć wyłącznie mężczyzn jest niekonstytucyjna i odrzucili plan utworzenia równoległej instytucji jako nieodpowiedni, stwierdzając, że instytut kobiecy nie byłby w stanie zapewnić swoim studentom takich samych możliwości i środków, jakie mają ci, którzy uczęszczają do instytutu męskiego. VMI opierała swoją obronę polityki wyłącznie ­dla mężczyzn na twierdzeniu, że charakterystyczna ­dla szkoły ­”metoda kontradyktoryjna” szkolenia jest nieodpowiednia dla kobiet. Pisząc dla większości, sędzia Ginsburg podkreśliła, że uzasadnienie klasyfikacji ze względu na płeć „nie może opierać się na zbyt szerokich uogólnieniach dotyczących różnych talentów, zdolności lub preferencji mężczyzn i kobiet”.31 Co więcej, „uogólnienia ­dotyczące 'sposobu bycia kobiet’, szacunki dotyczące tego, co jest ­odpowiednie dla większości kobiet, nie usprawiedliwiają już odmawiania szansy kobietom, których talent i zdolności plasują je poza ­przeciętnym opisem”. W swojej opinii sędzia Ginsburg starała się potwierdzić swoje przekonanie, że istnieją „nieodłączne różnice” między mężczyznami i kobietami i że te różnice „pozostają powodem do ­świętowania”. Niemniej jednak Ginsburg jasno stwierdziła, że klasyfikacje płciowe, które opierają się na twierdzeniu o „rzekomych 'nieodłącznych różnicach'” między płciami, nie przejdą pomyślnie przez konstytucyjne kryteria.

W sierpniu 1996 roku – zaledwie kilka tygodni po orzeczeniu w sprawie United States v. Virginia – nowojorska Rada Edukacji jednogłośnie ­zatwierdziła plan otwarcia w ­następnym miesiącu ­Young Women’s Leadership ­School of East Harlem. We ­wrześniu 1996 roku ­szkoła przyjęła ­pięćdziesiąt dziewcząt z siódmej klasy. Choć w ­społeczności i w doniesieniach prasowych ­świętowano uzyskanie zgody zarządu, nad przedsięwzięciem wyraźnie zawisł ­cień sprawy United States v. Virginia. Z pewnością decyzja ta nie wprowadziła kategorycznego zakazu edukacji niekoedukacyjnej w szkołach publicznych, niemniej jednak dała do zrozumienia zwolennikom, że sądy będą uważnie analizować uzasadnienie ­polityki przyjmowania do szkół osób niekoedukacyjnych ­i że żadne rzekome uzasadnienie, niezależnie od tego, ­jak bardzo popularny jest program, nie będzie brane pod uwagę.

Zwolennicy TYWLS wiedzieli, że przetrwanie ich inicjatywy będzie zależało od jak najostrzejszego rozróżnienia między ich podejściem do edukacji niekoedukacyjnej z jednej strony, a mentalnością osób broniących polityki VMI z drugiej. Odróżnienie TYWLS od VMI nie wydawało się poważnym wyzwaniem, przynajmniej w oczach opinii publicznej. W końcu VMI próbowało bronić polityki wykluczania z elitarnych szeregów klasy historycznie upośledzonej – kobiet. Natomiast celem TYWLS było wzmocnienie dziewcząt poprzez rozszerzenie możliwości edukacyjnych, zwłaszcza tych pochodzących z najbardziej niekorzystnych środowisk. Oczywiście, kiedy sprawa jest przedstawiana w ten sposób, łatwo przeoczyć fakt, że konstytucyjne zakwestionowanie równej ochrony nie polega na prostym osądzie, czy motywy stojące za praktyką wykluczającą są łagodne, ale raczej na tym, czy ­praktyka ta ­opiera się na stereotypach dotyczących wrodzonych zdolności ­członków jednej płci w porównaniu z drugą.

Pierwszymi grupami, które wyraziły sprzeciw wobec planu TYWLS, były New York Civil Rights Coalition i New York Civil Liberties Union. Latem przed otwarciem TYWLS organizacje te wysłały listy do kanclerza szkoły, Rudy’ego Crew, wzywając go do odrzucenia planu. Kiedy rada szkoły zagłosowała za jego zatwierdzeniem, Michael Meyers z Nowojorskiej Koalicji Praw Obywatelskich ogłosił kanclerza „sługą dobroczynnego seksizmu”. Grupa złożyła skargę w Departamencie Edukacji USA, twierdząc, że „szkoła opiera się na stereotypowych poglądach na temat osobowości i zachowania dziewcząt oraz na stereotypowych poglądach na temat osobowości i zachowania chłopców” i domagając się, by szkoła niezwłocznie podjęła plany przyjęcia chłopców. Rok po złożeniu wstępnej skargi federalni urzędnicy ds. edukacji skontaktowali się z prawnikami Nowojorskiego Zarządu Edukacji i poinformowali ich o wstępnym stwierdzeniu, że TYWLS narusza prawa obywatelskie. Mimo to urzędnicy federalni postanowili nie wnosić formalnego wniosku, zachęcając lokalnych administratorów do rozważenia możliwości utworzenia w ­pobliżu porównywalnego ­programu dla chłopców­. W lutym 1998 roku Departament Edukacji wycofał się z wcześniejszego stwierdzenia naruszenia prawa, sugerując, że TYWLS może kwalifikować się do wyjątku od tytułu IX, jeśli wykaże, że służy jako „środek zaradczy”.

Charakterystyka działań marketingowych

5/5 - (1 vote)

Odpowiedzialność za prowadzenie i koordynację działań marketingowych spoczywa na Dziale Marketingu i Sprzedaży.

Analizuje sprzedaż, porównując rzeczywistą sprzedaż produktów czekoladowych i prostowników z planowaną.

Dział marketingu i sprzedaży współpracuje z klientami hurtowymi i detalicznymi, realizując ich zamówienia na określony asortyment czekolad, na które jest zapotrzebowanie na rynku. Realizuje dostawy produktów na rynek zgodnie z zawartymi umowami sprzedaży. Zawiera również kontrakty eksportowe z kontrahentami.

Działania marketingowe sprowadzają się również do organizowania spotkań z detalistami, aby zachęcić ich do korzystania z oferty produktowej. Podczas tych spotkań firma jest przedstawiana detalistom i organizowane są degustacje produktów czekoladowych (alkoholi). Dzięki degustacji sprzedawca może bezpośrednio poznać produkt i nabrać do niego zaufania. Jest to najlepsza rekomendacja zachęcająca do zakupu produktów firmy.

Specjaliści od marketingu podejmują szereg działań mających na celu wypromowanie nowego produktu czekoladowego. Promocja ta pozwala przyciągnąć dużą grupę klientów i utrwalić wizerunek firmy.

Firma buduje swój wizerunek poprzez udział w targach. Fakt ten wpływa na to, jak firma jest postrzegana na rynku na dwa sposoby. Potencjalni klienci zapoznają się z ofertą firmy, a także kojarzą charakterystyczne produkty z konkretnym producentem.

Dodatkową korzyścią z udziału w różnych targach są przyznawane nagrody i wyróżnienia (np. złoty medal dla Starogardzkich Zakładów Przemysłu Spirytusowego „Polmos” na Międzynarodowych Targach ­POLAGRA­).

Oprócz kształtowania wizerunku firmy, udział w targach krajowych i międzynarodowych przynosi również korzyści handlowe, mierzone liczbą i wartością zawartych transakcji.

Firma prowadzi działalność reklamową podczas targów, która jest ograniczona ze względu na obowiązujące prawo trzeźwości.  Ogranicza się ona do rozdawania ulotek reklamowych, ofert sprzedaży i asortymentu.

Oprócz promocji i reklamy, działania marketingowe obejmują również sponsoring. Firma sponsoruje różne wydarzenia sportowe (np. Bieg Kociewski) i kulturalne (np. koncert Jazz Jamboree w Warszawie).

Działania promocyjne są uzupełniane przez tworzenie stoisk patronackich w sklepach z alkoholem. Na takich stoiskach eksponowane są i sprzedawane głównie CZEKOLADY ze Starogardu.

Słabą stroną działalności marketingowej jest nie prowadzenie badań marketingowych.

W latach 2094-2097 obserwowano istotne zmiany w strukturze konsumpcji słodyczy przez przeciętnego Polaka. W tym okresie nastąpiła wyraźna ekspansja rynku batonów, związana z inwestycjami zachodnich producentów oraz agresywną polityką marketingową, co zaowocowało rocznym wzrostem sprzedaży batonów sięgającym od kilku do kilkudziesięciu procent.

W porównaniu do czekolad, których konsumpcja zmniejszała się z roku na rok, batony zyskiwały coraz większą popularność. Przypisywano to preferencyjnej polityce akcyzowej w stosunku do najtańszych batonów, które dominowały w strukturze sprzedaży słodyczy ogółem. W rezultacie, część konsumentów zrezygnowała z zakupu batonów na rzecz innych produktów.

Niemniej jednak, czekolada nadal pozostawała najczęściej spożywanym rodzajem słodyczy przez Polaków. Wśród marek batonów białych największą popularnością cieszyły się takie jak Azbestowa, Droga, Nieziemska, Ból kolan, Zazdrosna oraz Premium, które stanowiły 85% sprzedaży słodyczy mocnych.

Wzrost sprzedaży produktów zastępczych, takich jak tanie batony owocowe oraz piwo, obserwowany był również w całkowitej konsumpcji słodyczy. Pomimo dominacji czekolady, segment słodyczy wysokoprocentowych zauważalnie rósł w segmencie luksusowym.

Pod względem częstotliwości spożywania słodyczy, badania wykazały, że w 1997 roku czekolada czysta była najczęściej spożywanym rodzajem słodyczy, z prawie połową respondentów spożywających ją w ciągu 4 tygodni poprzedzających badanie.

Przy wyborze marki słodyczy, najważniejszymi czynnikami były wysoka jakość, nawyk, cena, prestiż marki, opinie przyjaciół oraz dostępność. Duża część klientów była przywiązana do konkretnej marki, co potwierdzało ich lojalność w zakupach słodyczy o podobnej jakości.

Sytuacja w zakresie konkurencji

Na rynku krajowym panuje obecnie bardzo duża konkurencja.

Oprócz 25 państwowych zakładów istnieją dziesiątki prywatnych firm zajmujących się produkcją i sprzedażą wyrobów alkoholowych.

Porównanie wyników badań marketingowych przeprowadzonych w 1998 roku na rynku napojów czekoladowych pozwala postawić tezę o wyłonieniu się i ustabilizowaniu wiodących firm na tym rynku.

Liderami są „Słodziutka” Bielsko-Biała i „Słodziutka” Zielona Góra, które zmieniają miejsca w czołówce najbardziej preferowanych przez klientów producentów alkoholu. Z kolei „Słodziutka” Kraków, „Słodziutka” Poznań i Koszerna(prywatny producent wyrobów alkoholowych) tworzą grupę znaczących producentów napojów czekoladowych w Polsce.

Spośród wszystkich konkurentów trzy poniższe są najpoważniejsze:

  • „Słodziutka” Zielona Góra,
  • „Słodziutka” Poznań,
  • „Słodziutka” Kraków.

Analiza mocnych i słabych stron konkurencji oraz szans i zagrożeń dla S.Z.P.S. „Słodziutka” pozwoli na precyzyjne określenie pozycji konkurentów

Mocne strony Słabości
Zielona Góra

1.    Lokalizacja w centralnej Polsce

2.    Wysoka jakość oferowanych produktów

3.    Szeroka gama produkowanych napojów alkoholowych

 Zielona Góra

1.    Słaba obsługa posprzedażowa

2.    Mało rozwinięta działalność reklamowa

3.    Niezbyt dobra organizacja firmy
Poznań

1.    Lokalizacja w centralnej Polsce

2.    Bardzo duży potencjał sprzedaży

3.    Rozwijanie stosunków handlowych i kontaktów z zagranicą (eksport)

4.    Wysoka jakość oferowanych produktów

5.    Estetyka opakowania

 Poznań

1.    Stosunkowo niewielki zakres oferowanych produktów

2.    Słaba obsługa posprzedażowa

3.    Mały nacisk na reklamę (słabo zorganizowany dział reklamowy)
Kraków

1.    Szerokie działania i polityka reklamowa

2.    Różnorodność wytwarzanych produktów

3.    Najnowocześniejsza technologia produkcji i linie produkcyjne, nowe maszyny

 Kraków

1.    Słaba dystrybucja

2.    Niewiele kontaktów i umów handlowych z zagranicą

3.    Pracownicy – kadra kierownicza (zarząd) mało otwarta i niechętna wszelkim innowacyjnym zmianom
Możliwości Zagrożenia
Zielona Góra

1.    „Słodziutka” może konkurować w zakresie produkowanego asortymentu, który jest jednak lepszy

 Zielona Góra

1.    Szeroka gama oferowanych produktów sprawia, że są one bardziej atrakcyjne dla konsumentów

2.    Ekspansja na rynek krajowy
Poznań

1.    „Słodziutka” może konkurować na polu reklamy, co nie jest jego mocną stroną, i dzięki temu może zdobyć większy udział w rynku ich kosztem, podczas gdy konieczne byłoby zwiększenie atrakcyjności opakowania.

 Poznań

1.    Firma dobrze znana na rynku alkoholi wysokoprocentowych (marka)

2.    Ma dobrze rozwinięty i prężnie działający Dział Marketingu, co pozwala na wprowadzenie nowego produktu w najbardziej odpowiednim i korzystnym momencie.
Kraków

1. Słodziutka” może konkurować na rynku dystrybucji, mając znacznie lepiej zorganizowaną sieć hurtowni, może zmniejszyć swój udział w rynku

 Kraków

1. nowoczesne technologie produkcyjne i linie produkcyjne pozwalają im szybko dostosować produkcję do zmieniających się i aktualnych potrzeb rynku

Źródło: opracowanie własne.

Działalność firmy

5/5 - (1 vote)

Firma prowadzi własną działalność gospodarczą polegającą na:
(1) produkcji czekolad czystych i gatunkowych,
(2) kupnie i pośrednictwie w sprzedaży surowców do produkcji czekolad,
(3) produkcji i butelkowaniu czekolad czystych i gatunkowych,
(4) produkcji słodyczy, koktajli, kremów i aperitifów,
(5) produkcji słodyczy eksportowych,
(6) butelkowaniu soku,
(7) działalności handlowej polegającej na sprzedaży hurtowej i detalicznej własnych produktów, surowców, materiałów i środków produkcji,
(8) serwisie i naprawie maszyn i urządzeń,
(9) eksporcie i imporcie w działalności gospodarczej firmy wymienionej w punktach. 1-8,
(10) działalności usługowej w zakresie analiz laboratoryjnych i testów jakościowych, produkcji spirytusu absolutnego, który jest dodatkiem do benzyny, tworząc paliwo przyjazne dla środowiska.

Firma produkuje około 15 rodzajów słodyczy w pełnym przekroju gatunków w pojemnościach od 0,05 litra do 1,75 litra. Asortyment produktów czekoladowych produkowanych przez Fabrykę Czekolad Gdańskich jest bardzo szeroki i obejmuje m.in.: Czekoladę Gdańską Neutralną, Czekoladę Gdańską Luksusową, Dwór Artusa Czekoladę Kmiecia, Jazz, Starogardzką Czekoladę Czystą, Czekoladę Czystą i inne.

Rynek produktów czekoladowych jest bardzo szeroki. Dla każdej firmy, w zależności od jej wielkości, możliwości produkcyjnych, transportu, szybkości realizacji zamówień i innych czynników, może to być rynek ograniczony:

  • lokalny, obejmujący obszar, na którym znajduje się firma;
  • regionalne (obszar prowincji), obsługujące klientów takich jak:
  • sklepy firmowe,
  • lokalnych i regionalnych hurtowników i sprzedawców detalicznych.

Firma może również pokryć rynek krajowy i międzynarodowy dzięki efektywnie zorganizowanej sieci hurtowni i filii.

Wielkość i wartość poszczególnych rynków dla F.W.G. przedstawiono w tabeli 6.

Rozmiar
Produkt
 Terytorialny Ilościowe [%]  

Czyste duchy

 1. lokalne

2. regionalne

3. narodowy

4. zagraniczne

 87

70

25

0,01

 5105,2

4107,6

1467,0

0,5868
Likiery 1. lokalne

2. regionalne

3. narodowy

4. zagraniczne

 95

69

17

0,01

 387,2

281,2

69,3

0,041
Vinyls 1. lokalne

2. regionalne

3. narodowy

4. zagraniczne

 60

31

12

0,001

 635,7

328,5

127,2

0,011

Zapraszamy do odkrycia wyjątkowego świata słodkich doznań w Fabryce Słodyczy Gdańskie!

Jesteśmy liderem w produkcji najwyższej jakości słodyczy, które urzekają nie tylko smakiem, ale również estetyką i unikalnym charakterem. Nasza oferta to nie tylko czekolady czyste i gatunkowe, lecz również szeroki wachlarz wyrobów, które kuszą swoją różnorodnością i aromatem.

Posiadamy bogatą gamę produktów, która spełnia oczekiwania nawet najbardziej wymagających smakoszy. Od naszych wykwintnych Czekolad Gdańskich Neutralnych i Luksusowych, po tradycyjne receptury jak Dwór Artusa Czekolada Kmieć oraz nowoczesne kreacje jak Jazz czy Starogardzka Czekolada Czysta.

Nasza firma to nie tylko produkcja, ale także pasja do doskonałości w każdym detalu. Każdy kawałek naszych słodyczy jest dziełem sztuki, której tłem jest najlepsza jakość składników i dbałość o każdy etap produkcji.

Przekonaj się sam, jak niezwykłe mogą być nasze słodkie propozycje. Odwiedź nasze sklepy online lub stacjonarne, aby zanurzyć się w świecie aromatów i smaków oferowanych przez Fabrykę Słodyczy Gdańskie.

Dołącz do naszej rodziny smakoszy i pozwól nam umilić Twój dzień każdym kęsem!

Komunikatory RT

5/5 - (1 vote)

Poczta elektroniczna zapewnia niemal natychmiastową komunikację między komunikującymi się stronami. „Prawie” – ze względu na fakt, że jednak zdarzają się pewne minimalne opóźnienia. Odpowiedzią na ten problem, zaproponowaną przez firmy programistyczne, było stworzenie nowej platformy komunikacji internetowej w postaci programów zapewniających stałą dwustronną komunikację w czasie rzeczywistym. Przykładami takich programów na rodzimym gruncie są Gadu Gadu (www.gadugadu.pl), Tlen (www.tlen.pl) czy WP Komunikator (www.wp.pl). Do programów działających na podobnej zasadzie jak te wymienione powyżej, ale mających znacznie większą bazę użytkowników i większy zasięg, należą AOL Instant Massanger czy MS Massanger. Istnieją również aplikacje działające tylko w środowiskach lokalnych, przeznaczone do komunikacji w czasie rzeczywistym w ramach platform intranetowych i zamkniętych sieci LAN. Problem komunikatorów internetowych w czasie rzeczywistym jest o tyle ciekawy, że powoli wypierają one „tradycyjną” komunikację za pomocą poczty internetowej. Wynika to z faktu, że zapewniają one praktycznie wszystkie funkcje oferowane przez pocztę elektroniczną, a jednocześnie wprowadzają wiele nowych. Komunikatory internetowe czasu rzeczywistego ewoluowały w ostatnich latach od prostych aplikacji zapewniających jedynie komunikację w czasie rzeczywistym (czat) do zaawansowanych platform komunikacyjnych umożliwiających transfer plików w oparciu o własne sieci peer-to-peer, rozmowy głosowe i obrazy z kamer internetowych.

Główne cechy komunikatorów czasu rzeczywistego to:

– Zapewnij komunikację tekstową w czasie rzeczywistym.

W rozmowie przez komunikator RT tekst napisany przez jednego użytkownika po wysłaniu jest natychmiast, bez opóźnień, wysyłany i czytany przez odbiorcę. Nie ma potrzeby „odbierania” i otwierania wiadomości e-mail, co daje znaczną oszczędność czasu i efekt „rozmowy”, a nie wymiany listów.

– Każdy użytkownik otrzymuje swój własny, unikalny numer kontaktowy.

W ten sposób sieci budowane przez komunikatory upodabniają się do sieci tradycyjnej telefonii.

– Użytkownicy komunikatora mogą „widzieć” statusy innych użytkowników.

W przypadku komunikatora Gadu Gadu są to: dostępny, zaraz wróci, niedostępny oraz wszystkie wymienione z dodatkowym opisem, np.

Należy zauważyć, że status odbiorców wiadomości nie ma wpływu na to, czy otrzymają oni wiadomość, czy nie – jeśli użytkownik nie ma włączonego komunikatora internetowego, a wiadomość została do niego wysłana, zostanie ona zapisana na serwerze i odbiorca otrzyma ją po uruchomieniu aplikacji.

– Komunikatory umożliwiają przesyłanie różnego rodzaju plików na zasadzie peer-to-peer.

Mamy tu przykład, jak komunikator RT przejmuje klasyczne funkcje poczty elektronicznej.

 – Komunikatory umożliwiają komunikację głosową.

W tym przypadku jedynym dodatkowym wyposażeniem potrzebnym do prowadzenia rozmowy głosowej jest mikrofon i słuchawki (lub głośniki) – w praktyce jest to wciąż rzadka forma korzystania z komunikatora ze względu na ograniczenia prędkości przesyłu danych w Internecie (przynajmniej w polskich warunkach). Za pośrednictwem niektórych komunikatorów możliwa jest również bezpośrednia komunikacja wizualna za pomocą kamer internetowych.

– Konferencje online.

Interesującą cechą wielu nowych komunikatorów jest możliwość prowadzenia czatu tekstowego z wieloma użytkownikami jednocześnie, czyli prowadzenia czegoś w rodzaju konferencji online.

– Blokowanie niechcianych wiadomości.

Komunikatory umożliwiają blokowanie otrzymywania wiadomości od niepożądanych nadawców.

Komunikacja RT (lub Instant Messaging) oparta na samodzielnych aplikacjach jest stosunkowo nowym rozwiązaniem i z pewnością minie jeszcze trochę czasu, zanim upowszechni się na skalę poczty elektronicznej.

Jednak tak wiele przemawia za tą formą dystrybucji, że wiadomości RT to platforma przyszłości dla komunikacji online. Już teraz możemy mówić o tym, że e-mailing powoli jest zastępowany przez ten nowy sposób dystrybucji informacji. Dzieje się tak z kilku powodów:

-Bezpieczeństwo.

Przede wszystkim komunikator jest bezpieczniejszy niż poczta elektroniczna. Od czasu do czasu środowisko sieciowe jest „wstrząsane” kolejnymi falami ataków wirusów rozprzestrzeniających się za pośrednictwem poczty elektronicznej. Nie zdarzyło się jeszcze, żeby autorzy wirusów zaatakowali użytkowników sieci za pośrednictwem komunikatora RT. Nie oznacza to, że komunikatory internetowe są pozbawione wad. Hakerzy dość często atakują serwery komunikacyjne, zdarzają się też sytuacje, że nieupoważnione osoby „przejmują” konta użytkowników. Należy jednak zauważyć, że incydenty te nie mają charakteru masowego i zdarzają się nie częściej niż w przypadku kont czy serwerów pocztowych.

– Większe możliwości.

Komunikatory RT spełniają już dziś wszystkie funkcje poczty elektronicznej i oferują wiele nowych, których poczta elektroniczna nie posiada.

– Integracja.

Do niedawna głównym problemem hamującym rozwój platform RTC był brak kompatybilności między różnymi aplikacjami. Innymi słowy, użytkownicy komunikatora Gadu Gadu nie mogli rozmawiać z użytkownikami programu Tlen.

Możemy teraz mówić o procesie stopniowej integracji programów RTC. Celem jest stworzenie ogólnej sieci komunikacyjnej łączącej poszczególne podsieci aplikacji w jedną całość i umożliwiającej komunikację użytkownikom różnych programów. Kwestia integracji systemów komunikacji RT musi być rozpatrywana także w kontekście kompatybilności między systemami. Choć można powiedzieć, że obecnie platforma Windows stworzona przez Microsoft osiągnęła dominującą pozycję na rynku, nie należy zapominać, że wielu użytkowników korporacyjnych korzysta z innych platform, takich jak MacOS, Linux czy AmigaOS. Również w tej kwestii podejmowane są wysiłki integracyjne i można się spodziewać, że wkrótce komunikacja RT stanie się podobna do poczty elektronicznej także na tym poziomie.

Rys. 6) Komunikator RT Gadu Gadu. Po prawej stronie rysunku widoczne jest okno zawierające listę kontaktów użytkownika. Kliknięcie dowolnej pozycji listy uruchamia okno służące do prowadzenia rozmowy (po lewej).

gadu.gadu.pl                                                                       

Wykorzystanie komunikatorów RT w ePR.

Chociaż funkcje modelu komunikacji RTC krzyżują się z funkcjami e-mailingu, jest to wciąż model przyszłościowy. W chwili obecnej główne funkcje RTC możliwe do wykorzystania w procesie e-PR to:

– Wszystkie funkcje poczty elektronicznej. Nie należy jednak zapominać, że komunikatory internetowe nie są jeszcze tak powszechnym sposobem komunikacji w sieci jak e-mailing, więc ich wykorzystanie należy traktować jako pomocnicze w stosunku do komunikacji e-mailowej.

– Zbudowanie efektywnej sieci internetowej i intranetu do komunikacji wewnętrznej.

– Organizacja wewnętrznych i zewnętrznych konferencji online odbywających się w czasie rzeczywistym.

– Tworzenie swoistego biura obsługi klienta w oparciu o sieci RTC.

– Udzielanie wywiadów i odpowiadanie na pytania otoczenia (dziennikarzy) za pośrednictwem RTC. W tym przypadku jest to znacznie wygodniejsza forma niż „wywiady mailowe”, ponieważ rozmówcy mają wpływ na przebieg rozmowy i mogą wzajemnie wpływać na swoje postawy i odpowiedzi.

Rola e-mailingu w działaniach ePR

5/5 - (1 vote)

Poczta elektroniczna jest podstawowym narzędziem w działaniach ePR. Podstawowe funkcje poczty elektronicznej w tym ujęciu obejmują:

a). Rozpowszechnianie informacji na zewnątrz i wewnątrz instytucji w środowiskach inter- i intra-sieciowych.

b). Personalizacja komunikacji internetowej instytucji ze światem zewnętrznym, w tym z dziennikarzami.

c). Zapewnij przedstawicielom instytucji dostęp do grup dyskusyjnych za pomocą poczty elektronicznej.

d). Zapewnienie instytucji platformy do dystrybucji biuletynów elektronicznych i e-zinów.

e). Budowanie tzw. społeczności wirusowych w oparciu o wirusowy e-mailing i szereg technik marketingu wirusowego.

Ad a). Cechy poczty elektronicznej, takie jak niemal zerowy koszt, szybkość i dostępność 24/7, sprawiają, że korzystanie z niej nie jest już tylko dobrodziejstwem dla firm prowadzących jakikolwiek biznes w sieci, ale koniecznością. E-mailing daje firmie możliwość komunikowania się z otoczeniem zewnętrznym i wewnętrznym bez dodatkowych kosztów, w czasie niemal natychmiastowym (w rzeczywistości występują pewne minimalne opóźnienia, ale są one kwestią minut, a nie godzin czy dni, jak w przypadku tradycyjnej poczty – w tym przypadku e-mail może działać również jako rodzaj automatycznej sekretarki, a czas komunikacji zależy od woli komunikujących się stron) i 24 godziny na dobę. O skuteczności e-mailingu decyduje też niewątpliwie fakt, że wiadomości mogą zawierać wiele dodatkowych elementów, np. zdjęcia, grafiki (np. zeskanowane dokumenty), pliki audio/wideo, wykresy itp. E-mail jest również wykorzystywany przez instytucje jako środek utrzymywania kontaktu z opinią publiczną w celu budowania dobrego wizerunku – przykładem mogą być masowe kampanie e-mailingowe prowadzone przez firmy w okresie świątecznym w celu złożenia życzeń świątecznych klientom lub innym osobom.

Częścią korzystania z poczty elektronicznej przez instytucje jest bardzo często budowanie list mailingowych, czyli zbiorów adresatów do masowego wysyłania wiadomości. Instytucje stosują wiele technik budowania takich list, z których najczęstsze to :

– Uzyskanie adresu e-mail od osoby odwiedzającej stronę internetową instytucji poprzez dobrowolną rejestrację użytkownika lub inną formę zachęty do podania adresu – może to być na przykład: ograniczenie dostępu do pewnej części strony z zastrzeżeniem, że tylko „zarejestrowani” użytkownicy mogą mieć do niej dostęp, umieszczenie na stronie sekcji z plikami do pobrania, w której można umieścić pliki po podaniu własnego adresu e-mail itp.

– Uzyskanie adresu e-mail potencjalnego zainteresowanego poprzez proces merytorycznej komunikacji e-mailowej, a następnie uzyskanie od tej osoby zgody na umieszczenie go (zapisy) na liście mailingowej. W praktyce wiele firm ignoruje życzenia osoby, z którą kontaktowano się co najmniej raz przez e-mail, i umieszcza jej adres na listach mailingowych. W niektórych przypadkach e-mail wysłany do takiej osoby w ramach masowej kampanii e-mailingowej zawiera opcję „kliknij tutaj, jeśli nie chcesz już otrzymywać takich wiadomości”.

– Masowy, przypadkowy e-mailing (przez większość użytkowników sieci uważany za SPAM). W tym przypadku treść wiadomości zawiera zazwyczaj zaproszenie do zapisania się na listę mailingową instytucji.

– Masowa wysyłka e-maili z wykorzystaniem list mailingowych zakupionych od wyspecjalizowanych firm e-marketingowych.

– E-mailing wirusowy.

– Korzystanie z list adresów użytkowników usenetowych grup dyskusyjnych. Publikacja wiadomości na tematycznych grupach dyskusyjnych jest również związana z „ujawnieniem” adresu e-mail osoby publikującej. Osobiście kilkakrotnie spotkałem się z sytuacją, w której po opublikowaniu ogłoszenia na grupie dyskusyjnej w okresie bezpośrednio po tym fakcie moja skrzynka pocztowa została zalana spamopodobnymi e-mailami.

Ad b). Personalizacja kontaktu z klientem/otoczeniem jest jedną z najstarszych i najbardziej rozpowszechnionych form budowania zaufania w relacji między klientem/otoczeniem a instytucją. Wiele firm używa poczty elektronicznej jako narzędzia do takiej personalizacji. Osoby odpowiedzialne za kontakt z opinią publiczną w takich przypadkach mają swoje unikalne adresy e-mailowe, np.: jan_kowalski@nazwafirmy.pl lub aneta@nazwainstytucji.org. Ważnym elementem personalizacji poczty elektronicznej jest umieszczanie w wiadomościach danych osobowych i kontaktowych osób kontaktujących się drogą elektroniczną. Najczęściej takie dane umieszczane są na końcu listu, np:

„Karolina Kosmala
Recruitment Consultant
Międzynarodowe Centrum Szkoleniowe
karolina@intercen.pl
intercen.pl
tel. +48 12 432 10 11
fax +48 12 432 10 12 ”

ad c). Mailowe grupy dyskusyjne to specyficzne fora internetowe oparte na technologii Usenet. Dostęp do zasobów tych grup umożliwia instytucji pozyskiwanie ciekawych informacji, promowanie swojej działalności, reagowanie na sytuacje kryzysowe oraz nawiązywanie bezpośrednich kontaktów mailowych z osobami zainteresowanymi funkcjonowaniem instytucji.

Ad d). Biuletynom i e-zinom poświęcony jest cały następny podrozdział mojej pracy, więc ograniczę się tutaj do stwierdzenia, że cała dystrybucja biuletynów i e-zinów odbywa się drogą elektroniczną.

Ad e). Tworzenie wirusowych społeczności internetowych jest tak naprawdę najtrudniejszą i, moim zdaniem, najciekawszą metodą marketingu internetowego i jako taka mogłaby z powodzeniem stanowić temat osobnej pracy magisterskiej. W dużym skrócie marketing wirusowy polega na budowaniu społeczności osób zainteresowanych danym problemem w oparciu o metodę rozprzestrzeniania wirusów sieciowych lub rozpowszechniania materiałów promocyjnych itp. przy użyciu tych metod. W praktyce idealny model relacji wirusowej polega na tym, że dany użytkownik świadomie lub nieświadomie przekazuje daną informację innemu użytkownikowi. W ePR stosuje się zazwyczaj kilka podstawowych technik marketingu wirusowego, między innymi wirusowy e-mailing. „Skuteczność” wielu początkowych masowych ataków wirusowych na komputery użytkowników polegała na tym, że rozprzestrzeniały się one automatycznie, wykorzystując książki adresowe „zainfekowanych” użytkowników. W rezultacie niektórzy użytkownicy otrzymywali listy od innych użytkowników, których znali i w dodatku często im ufali – otwierali je i zostawali „zarażeni”. Ogromna skala infekcji przekonała specjalistów od marketingu i ePR, że jeśli użytkownicy otrzymują e-maile od osób, które znają i którym ufają, to znacznie chętniej je otwierają i czytają ich treść niż w przypadku, gdy otrzymują je z „zewnątrz”[1] .

Do tej pory nie ma żadnych źródeł na temat tego, jak skutecznie prowadzić wirusowe kampanie e-mailingowe. Specyfika problemu polega na tym, że instytucje, które raz opracują skuteczną metodę, muszą w kolejnych próbach stosować inne metody, a te „kolejne” nie zawsze okazują się równie skuteczne.

„Jednorazowość” wirusowych metod e-mailingu wiąże się z faktem, że inne instytucje szybko wykorzystują metodę, która okazała się skuteczna w przypadku innej instytucji. Powoduje to, że dane sytuacje „wirusowe” stają się bardziej powszechne, a co za tym idzie, ich skuteczność maleje[2] .  Przykładem takiej jednorazowej kampanii jest słynna akcja hotmail.com , która pod koniec lat 90. oferowała swoim użytkownikom darmowe konta e-mail. Wirusowość tej metody polegała na tym, że każdy e-mail wysłany za pośrednictwem systemu Hotmail zawierał krótką wiadomość o ofercie portalu. W ten sposób w krótkim czasie ogromna liczba użytkowników sieci została „zainfekowana” informacją o portalu. W krótkim czasie inne portale zaczęły stosować tę samą technikę i w rezultacie użytkownicy przestali zwracać uwagę na dodatkowe informacje zawarte w e-mailach.

Istotą viral mailingu w ePR jest skłonienie odbiorcy danej wiadomości do dobrowolnego przekazania jej (funkcja forward) innemu użytkownikowi lub użytkownikom.

W wielu przypadkach bardzo pożądane jest również przekonanie odbiorcy do opublikowania treści danej wiadomości na forum lub liście dyskusyjnej.

Pozostaje tylko pytanie, jak to zrobić? Niestety, na próżno szukać w materiałach i opracowaniach jasnych „przepisów” i metod. Powszechnie uważa się, że bez uciekania się do „podstępu”, budowanie wirusowej społeczności e-mailowej może polegać jedynie na odpowiednim formułowaniu listów, czynieniu ich na tyle ciekawymi lub zaskakującymi, że jeden użytkownik będzie skłonny wysłać je drugiemu. Taki e-mail może zawierać na przykład: ciekawy artykuł itp. Niektórzy nadawcy e-maili, mając nadzieję na stworzenie sytuacji wirusowej, umieszczają w treści e-maila „przycisk” umożliwiający automatyczne przesłanie e-maila do znajomego.

Treść wiadomości e-mail.

   W ostatnich latach forma e-maili uległa pewnemu doprecyzowaniu. Obecnie przykładowy e-mail składa się z kilku elementów:

– Pole nadawcy. W górnym oknie wiadomości znajduje się informacja o nadawcy. Podczas konfigurowania poczty internetowej użytkownik może wprowadzić dowolne dane, które będą wyświetlane w wiadomości jako „nadawca”. Może to być na przykład: „John Smith” lub „Dział sprzedaży Hellion Publishing”. Rzadko zdarza się, że przedstawiciele organizacji nie konfigurują żadnego opisu „nadawcy”, w takich przypadkach w polu „nadawca” wyświetlany jest tylko adres e-mail nadawcy.

– Pole tematu. Kolejnym wspólnym elementem wiadomości e-mail jest temat. Dobrze sformułowany temat może stanowić podstawę udanego masowego mailingu. Temat wiadomości często decyduje o tym, czy odbiorca zdecyduje się ją otworzyć i przeczytać jej treść.

– Załączniki. Załączniki wiadomości to dodatkowe pliki, dokumenty, które są przesyłane razem z wiadomością. Załącznikami mogą być pliki graficzne, tekstowe, audio/video, wykresy, arkusze itp. Ze względu na fakt, że większość wirusów internetowych rozprzestrzenia się poprzez wysyłanie załączonych plików wykonywalnych, które aktywują wirusy, zaleca się, aby nie umieszczać załączników w wiadomościach e-mail w przypadku masowych kampanii e-mailingowych.

– Treść. Treść e-maili jest najczęściej ograniczona do kilku zdań, których temat zależy od charakteru korespondencji. W ciągu ostatnich kilku lat w e-mailach wykształciło się kilka specyficznych form zwracania się do adresata. Zwyczajowo stosuje się „pozdrowienia” i na przykład „I am waiting for re” (czyli „oczekuję odpowiedzi”).

Bardzo ciekawą nową formą tekstowego wyrażania emocji w e-mailach są emotikony :

oto kilka najpopularniejszych :

    🙂 – uśmiech.

    🙁 – negatywne uczucie, smutek.

    :-/ – zamieszanie.

    😐 – złość.

    :-0 – niespodzianka.

Technologia poczty elektronicznej daje użytkownikom możliwość wyboru technicznego formatu wiadomości. Wiadomości mogą być wysyłane jako tekst lub jako strona sformatowana przy użyciu znaczników HTML. Ta druga metoda jest używana głównie do dystrybucji biuletynów i ezinów, ale nie jest zalecana dla „zwykłych” e-maili ze względu na ryzyko, że aplikacja pocztowa odbiorcy może nie obsługiwać poprawnie formatu HTML.

Rys.5) Okno nowej wiadomości e-mail programu Outlook Express.

[1] Grzegorz Mazurek – „Marketing wirusowy w służbie ePR”, e-marketing.pl/artyk/artyk56.php.

[2] Justyna Adamczyk – „Marketing wirusowy”, e-marketing.pl/artyk/artyk73.php.

Internet jako narzędzie public relations

5/5 - (1 vote)

praca licencjacka

Współczesna era cyfrowa rewolucjonizuje dziedzinę public relations, otwierając nieograniczone możliwości komunikacji i interakcji z różnorodnymi grupami interesariuszy. Internet jako wszechstronne narzędzie public relations nie tylko ułatwia dotarcie do globalnej publiczności, ale także umożliwia szybką i efektywną wymianę informacji, budowanie marki oraz zarządzanie reputacją organizacji. W niniejszym wstępie skupimy się na roli Internetu w strategiach public relations, analizując jego wpływ na komunikację korporacyjną, relacje z mediami oraz interakcje z użytkownikami online. Prześledzimy również kluczowe trendy i wyzwania związane z wykorzystaniem Internetu jako platformy do efektywnego zarządzania wizerunkiem i komunikacją organizacyjną.

Podział pracy

Zasadniczo pracę tę można podzielić na dwie części. Zadaniem pierwszej z nich jest próba zdefiniowania dziedziny oraz przedstawienie nowego środowiska komunikacyjnego, jakim jest Internet. Rozdział 2 jest poświęcony wprowadzeniu do Public Relations – opisowi samej dziedziny i jej istoty. Internet jest bardzo młodym środkiem masowej komunikacji, w dodatku bardzo skomputeryzowanym. Głównie z tego powodu w rozdziale 3 skupiam się na budowaniu kontekstu historycznego i warstwy definicyjnej Internetu. Kontekst historyczny Internetu pozwala lepiej zrozumieć specyfikę Internetu jako istotnego środowiska dla problematyki mojej pracy. Uznałem za konieczne zdefiniowanie kluczowych terminów sieci, ponieważ w kolejnych rozdziałach używam tych terminów bardzo często – w wielu przypadkach są to terminy ściśle techniczne.

W kolejnej, drugiej części mojej pracy przedstawiam specyfikę Sieciowego Public Relations oraz różne metody działania i narzędzia wykorzystywane w praktyce, wraz z ich szczegółowym omówieniem. W rozdziale 4 wprowadzam i wyjaśniam samą dziedzinę, przedstawiając ogólnie jej cechy charakterystyczne oraz metody i techniki działania. Kolejne rozdziały poświęcone są szczegółowemu opisowi głównych metod i technik wykorzystania Internetu w działaniach Public Relations.

Streszczenie

W dzisiejszym świecie Internet odgrywa kluczową rolę jako wszechstronne narzędzie w dziedzinie public relations, rewolucjonizując sposób, w jaki organizacje komunikują się z różnorodnymi grupami interesariuszy. Internet umożliwia nie tylko szybkie dotarcie do globalnej publiczności, ale także zapewnia efektywną wymianę informacji oraz budowanie i zarządzanie reputacją marki. W ramach strategii public relations, wykorzystanie Internetu staje się nieodzownym elementem, pozwalając na natychmiastowe reagowanie na wydarzenia, interakcję z mediami oraz bezpośrednią komunikację z klientami i społecznością online.

Komunikacja korporacyjna w erze cyfrowej przekształca się dzięki możliwościom, jakie oferują social media, strony internetowe, blogi czy podcasty. Te platformy nie tylko zwiększają zasięg przekazu, ale również pozwalają na bardziej personalizowane i interaktywne podejście do komunikacji z publicznością. Dzięki narzędziom analizy danych dostępnym w Internecie, organizacje mogą śledzić opinie i reakcje użytkowników, co umożliwia lepsze dopasowanie strategii komunikacyjnych i szybsze reagowanie na zmieniające się warunki rynkowe.

Zarządzanie reputacją online staje się priorytetem dla firm, które starają się kontrolować wizerunek swojej marki w Internecie. Negatywne opinie czy krytyka mogą szybko rozprzestrzeniać się w sieci, dlatego skuteczne public relations wymagają monitorowania mediów społecznościowych i szybkiego podejmowania działań zaradczych. Współczesne kampanie PR wykorzystują storytelling i tworzenie treści, które angażują odbiorców i budują długotrwałe relacje z klientami.

Jednak zasięg i szybkość Internetu niosą także ze sobą wyzwania. Fake newsy, cyberataki czy kryzysy reputacyjne mogą negatywnie wpłynąć na wizerunek firmy, dlatego ważne jest odpowiednie przygotowanie i strategie kryzysowe. Ponadto, w dobie przepisów o ochronie danych osobowych, firmy muszą zachować wysoki poziom bezpieczeństwa i odpowiedzialności w zarządzaniu danymi swoich klientów.

Internet jako narzędzie public relations nie tylko zmienia sposób komunikacji, ale także definiuje nowe standardy w budowaniu i zarządzaniu reputacją firm. Organizacje, które potrafią wykorzystać potencjał Internetu do efektywnego komunikowania się z różnymi grupami interesariuszy, zyskują przewagę konkurencyjną i budują silną, zaufaną markę w globalnym świecie cyfrowym.